ΛΙΜΑΝΙ ΨΥΧΗΣ

Τί εννοούμε όταν λέμε σεβασμός στους Πατέρες της Εκκλησίας;.

Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψει τους Πατέρας δεν είναι ορθόδοξοι. Όσοι διδάσκουν, βασιζόμενοι μόνον εις την Αγίαν Γραφήν και δεν ακολουθούν την ερμηνείαν αυτής υπό των Αγίων Πατέρων, προτεσταντίζουν. Όσοι υπευθύνως ενεργούν, ανατρέποντες όσα άχρις ημών η πολιά αρχαιότης διέσωσε, πλήττουν εις τα καίρια την Εκκλησίαν. Όσοι δεν έπονται εις την ποικίλην διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, αντιπίπτουν εις το Πνεύμα το Άγιον. Όσοι ανατρέπουν τας Παραδόσεις της αγιωτάτης Εκκλησίας μας, ομοιάζουν με τον ρωμαίον στρατιώτην, ο οποίος εράπισε εις την σιαγώνα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Αντιθέτως, Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας και νοούν Πατέρας, αυτοί είναι όντως Ορθόδοξοι. Όσοι διδάσκουν θεολογίαν και με την μεν δεξιάν κρατούν την Αγίαν Γραφήν, εις δε την ευώνυμον την ερμηνείαν των Πατέρων, αυτοί ευρίσκονται εντός της πνευματικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όσοι υπευθύνως ενεργούν βάσει των Πατερικών Παραδόσεων, αυτοί δοξάζουν αληθώς τον Θεόν. Όσοι αποδέχονται την Παράδοσιν της Εκκλησίας ως ισόκυρον με τας Αγίας Γραφάς και αγωνίζονται δι' αυτήν, είναι μάρτυρες τη προαιρέσει. Εκ του περιοδικού "Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία", Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη".

Είχε ο Ιησούς αδέλφια;.

Ο Ιωσήφ ο μνηστήρας της Μαρίας, του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει, του είχε ήδη αφήσει 7 παιδιά, 4 αγόρια και 3 κορίτσια. Σύμφωνα με το νόμο της εποχής (το Μωσαϊκό δίκαιο), αυτά, θεωρήθηκαν ως αδέλφια του Ιησού Χριστού. Και σήμερα ακόμα, λέμε «αδέλφια» τα ετεροθαλή αδέλφια. Θεωρούνται λοιπόν ετεροθαλή αδέλφια του Κυρίου. Δεν ήταν επομένως εξ αίματος αδελφοί, αλλά εξ αγχιστείας. Τα αδέλφια λοιπόν αυτά είναι: Ιάκωβος, Ιωσής, Ιούδας, Σίμων, Εσθήρ, Μάρθα, Σαλώμη. Βέβαια, μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Χριστός μας είπε ποια είναι τα πραγματικά του αδέλφια : Έτι δε αυτού λαλούντος τοις όχλοις ιδού η μήτηρ και οι αδελφοί αυτού ειστήκεισαν έξω, ζητούντες λαλήσαι αυτώ. είπε δε τις αυτώ· ιδού η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου εστήκασιν έξω ζητούντές σε ιδείν. ο δε αποκριθείς είπε τω λέγοντι αυτώ· τις εστιν η μήτηρ μου και τίνες εισίν οι αδελφοί μου; και εκτείνας την χείρα αυτού επί τους μαθητάς αυτού έφη· ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου· όστις γαρ αν ποιήση το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου αδελφός και αδελφή και μήτηρ εστίν. Ματθ. Ιβ 46-50. Σε αυτά τα λόγια πρέπει συνεχώς να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας και να προσπαθούμε να κάνουμε το θέλημα Του, όλες τις ημέρες της ζωής μας. Αμήν.

Πώς πρέπει να παίρνουμε το αντίδωρο και τί πρέπει να ξέρουμε για αυτό;.

Ο Ιερός Καβάσιλας μας λέει : «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γιαυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται». Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο : Πρέπει να μοιράζεται μέσα σε ησυχία και τάξη. Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι. Τοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμη. Οι ιεροψάλτες ψάλλουν ύμνους κατά την διάρκεια της διανομής. Πρέπει να είμαστε νηστικοί για να το φάμε. Το καταναλώνουμε όλο και δεν το πετάμε πουθενά. Μην ξεχνάμε ότι δίνεται αντί-δώρου δηλαδή αντί για το μεγάλο δώρο που είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά και ως επιπλέον δώρο για αυτούς που κοινώνησαν Πιο αναλυτικά (του π.Θεολόγου) : Το αντίδωρο βγαίνει από τα πρόσφορα, που προσεκόμισαν και προσέφεραν οι πιστοί, προκειμένου να τελεσθεί η Θ.Λειτουργία. (γι'αυτό και η ονομασία "πρόσφορο", από το ρήμα προσφέρω). Το πρόσφορο ζυμώνεται με προσευχές και θυμιάματα και σφραγίζεται με τα σύμβολα του Χριστού μας ΙC XC ΝΙΚΑ. Γι'αυτό ήδη από την παρασκευή του ενέχει ευλογία, δεν είναι κοινός άρτος. Με το που προσφέρεται στο Αγιο Βήμα, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο αγιασμό. Τελικά, αμέσως μετά τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, όπου το τμήμα του προσφόρου, που προσκομίσθηκε στο Αγιο Δισκάριο και την Αγία Τράπεζα, έγινε Σώμα και Αίμα Χριστού, παίρνει ο Λειτουργός τα κάνιστρα με το Αντίδωρο ένα-ένα και τα υψώνει εμπρός από την Αγία Τράπεζα λέγοντας "Μέγα το Όνομα της Αγίας Τριάδος". Αυτό είναι μιά προσομοίωση της πράξεως που προηγήθηκε στο "τα σα εκ των σων", όπου ο Λειτουργός ύψωσε και σχημάτισε στον αιθέρα το σχήμα του Τιμίου Σταυρού, δοξολογώντας ευγνωμονικά τον Πλαστουργό μας. Έτσι το Αντίδωρο αποκτά και μιά ακόμη ευλογία. Επίσης ωρισμένοι Ιερείς λέγουν και μιά άλλη σύντομη ευχή (όχι απαραίτητη - η ευλογία κατέρχεται με τη Δοξολόγηση του εν Τριάδι Προσκυνητού και Λατρευτού Θεού μας): "ευλόγησον, Κύριε, τους άρτους τούτους και τους εξ αυτών μεταλαμβάνοντας αγίασον". Ομοίως, άλλοι Λειτουργοί προσθέτουν έναν Θεομητορικό Ύμνο: "η το Χαίρε δι'Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε σώζε τους σε μεγαλύνοντας". Και κάπου συνάντησα έναν ευσεβέστατο Εφημέριο (σε χωριό των Καλαβρύτων) που λειτουργεί καθημερινώς! να λέει "η το Χαιρε δι'Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε Υπερένδοξε, Απειρόγαμε, Υπερευλογημένη, σώζε τους σε μεγαλύνοντας". Τούτο, πραγματικά, έχει τη θέση του, διότι το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου. Είναι τμήμα του προσφόρου, απ'όπου προήλθε ο Αμνός του Θεού. Και άκουσα κάποτε ένα παιδάκι που κοινώνησε να προσέρχεται στο Αντίδωρο και να λέει, "μαμά, να πάρουμε τώρα και την Παναγία μας". Καλό είναι το Αντίδωρο να υπάρχει σε ένα κάνιστρο κοντά σε όσους κοινωνούν, ώστε αμέσως μετά τη Θ.Μετάληψη να λαμβάνουν ένα κομμάτι και να σπογγίζουν τα χείλη και το στόμα τους. Μερικοί αποζητούν το λεγόμενο "Ύψωμα". Αυτό είναι Αντίδωρο, αλλά τέτοιο κομμάτι που να διατηρεί τη σφραγίδα του Κυρίου (IC XC ΝΙΚΑ) πάνω του. Και το θεωρούμε πιό τιμητικό. Το προσφέρει ο Ιερεύς σε όσους ήδη είχαν προσκομίσει πρόσφορο γιά την τέλεση της Θ.Λειτουργίας, ή σε όσους τιμώνται (π.χ. Δήμαρχος του τόπου) ή σε συγγενείς ανθρώπου, του οποίου τελούμε Μνημόσυνο, προς παρηγορίαν τους μεγαλυτέρα. Τούτο όμως δεν πρέπει να καταλήγει να γίνεται αφορμή ξεσυνέργιας ή παρεξηγήσεων. Ίδια είναι η ευλογία που παίρνουμε. Ακόμη και με τα ψίχουλα που απέμειναν στο κάνιστρο!! Κι'όσο πιό ευλαβική και κατανυκτική και ανώτερη και εύτακτη είναι η ψυχή μας, τόσο πιό πολύ ωφελούμεθα.. Παίρνοντας το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, συγχρόνως και επικοινωνούμε μαζί του. Τον προσεγγίζουμε. Έκείνος λουσμένος στην ιερότητα και τη θεΪκή Χάρη (και στον ιδρώτα συχνά, έναν ξεχωριστό ιδρώτα κατανύξεως) κι'οι εκκλησιαζόμενοι, που μέχρι τώρα ήταν απέναντι, κάπως απόμακροι, να έρχονται και να τον εγγίζουν, σα να εγγίζουν τον ίδιο το Χριστό μας. Εκείνη τη στιγμή και ο Ιερέας θα δείξει μιά διακριτική οικειότητα προς κάθε ψυχή της Ενορίας του, θα τους χαιρετήσει με το όνομά τους, θα τους ευχηθεί, θα στείλει χαιρετίσματα σε κάποιον κατάκοιτο της οικογενείας κοκ. Λιτά όμως. Και χωρίς διαχύσεις ή πληθωρικά χαμόγελα ή άσχετα θέματα και καθυστερήσεις. Μέσα στο κλίμα της Λειτουργίας!. Αρκετές φορές από τα πρόσφορα που έφεραν οι πιστοί περίσσεψαν πολλά. Είναι ευλογία αυτό. Δείχνει πόσο οι πιστοί συμμετέχουν στο μεγάλο γεγονός της Θ.Λειτουργίας. Οι Ιερείς κρατούν ωρισμένα, γιά να λειτουργήσουν ενδιαμέσως της εβδομάδος, και τα υπόλοιπα είναι επιτρεπτό να τα διοχετεύσουν σε σπίτια ευσεβών χριστιανών. Σκεφθείτε μάλιστα όταν υπάρχει πανηγύρι, πόσα περισσεύουν!.. Δεν είναι άτοπο να τα παραλάβουν οι πιστοί, αλλά πρέπει να παρατεθούν στο τραπέζι, όπου καθόμαστε κανονικα΄και κάνουμε προσευχή, τραπέζι οικογενείας, όπου όλα είναι ευλογημένα και ιερά, και έτσι το πρόσφορο, που το λαμβάνουμε ως ψωμί, προσθέτει στην ιερότητα του τραπεζιού μας. Υπάρχει και η περίπτωση να το φρυγανίσουμε λίγο, ώστε να διατηρηθεί και να το λαμβάνουμε με το τσάϊ μας. Ομοίως και ευλογημένο τμήμα Αντιδώρου μπορούμε να φρυγανίζουμε (γιά να διατηρηθεί πολλές μέρες), ώστε να λαμβάνουμε το πρωϊ κατά την προσευχή μας..

Τι είναι το 'ψαλτήριο';.
	... Tο «Ψαλτήριον», αν και είναι ποίημα που γράφηκε πριν την έλευση του Θεού στον κόσμο, ευφραίνει τις ψυχές όλων των ανθρώπων, που λάτρευσαν (εν τω καιρώ του Νόμου) και λατρεύουν (εν τω καιρώ της χάριτος) τον Θεό, και παραμένει στους αιώνες το προσφιλέστερο μελώδημα των καρδιών όλων όσοι «αινούσι τον Θεόν εν εκκλησίαις και εν τοις ταμείοις αυτών, τον μόνον Υπερύμνητον». Η λέξη «ψαλμός» προέρχεται από το ρήμα «ψάλλω» που σημαίνει υμνώ μελωδικά τον Θεό, προσφέρω στον Θεό λατρεία με ύμνους μελωδικούς, τραγουδώ με άσματα τον Θεό, λατρεύω τον Κύριο υμνώντας Αυτόν με ψαλμωδίες. Ο Δαυΐδ ο Βασιλέας και Προφήτης είναι ο ποιητής των εκατό πενήντα (150) ψαλμών που συμπεριλαμβάνονται στο γνωστό και προσφιλές σε όλους τους πιστούς της Εκκλησίας «Ψαλτήριον». Το «Ψαλτήριον» χωρίζεται σε πέντε μέρη, σε συσχέτιση με την Πεντάτευχο του Μωσαϊκού νόμου. Η Εκκλησία μας από τους πρώτους αιώνες της Λατρείας χρησιμοποίησε το «Ψαλτήριον» για να υμνήσει τον Θεό, στις κοινές συνάξεις των πιστών, που γίνονταν στους «οίκους του Κυρίου» δηλαδή στους Ιερούς Ναούς. Και μάλιστα οι πιστοί είχαν πολλή ευλάβεια τους ψαλμούς και ευχαριστούνταν από την ακρόασή τους, σε σημείο να στέκονται όρθιοι, όταν γινόταν η απαγγελία τους. Γι’ αυτό καθιέρωσαν τα λεγόμενα «Καθίσματα» δηλαδή τα μικρά ψαλλόμενα τροπάρια που μεσολαβούν μεταξύ της κάθε ενότητας του ψαλτηρίου, ώστε να κάθονται για λίγο οι πιστοί. Απ’ αυτά τα τροπάρια έλαβαν την ονομασία «Καθίσματα» οι είκοσι (20) ενότητες του «Ψαλτηρίου», που διαβάζονται στην Εκκλησία μας (κυρίως στα Μοναστήρια) κάθε εβδομάδα μία φορά πλήρως και την Μεγάλη Τεσσαρακοστή δύο φορές. Εκτός όμως από τον καθιερωμένο τρόπο της απαγγελίας του «Ψαλτηρίου» (ανάγνωση), πολλοί στίχοι των ψαλμών, ψάλλονται στη Θεία Λατρεία. Όπως παραδείγματος χάριν το «προκείμενο» του Εσπερινού που ψάλλεται μετά την «Επιλύχνιον Ευχαριστίαν» δηλαδή το «Φως ιλαρόν...» κατά τις καθημερινές και τις μεγάλες Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές. Ομοίως και τα «προκείμενα» που ψάλλονται στην Μικρή Είσοδο της Θείας Λειτουργίας, καθώς και τα «Κοινωνικά» δηλαδή οι ύμνοι που ψάλλονται λίγο πριν κοινωνήσουν οι πιστοί. Όλες οι ακολουθίες του νυχθημέρου απαρτίζονται και πλαισιώνονται με τους ψαλμούς του Δαυΐδ. Οι στίχοι που μεσολαβούν μεταξύ των «Στιχηρών» και των «Αποστίχων» του Εσπερινού, καθώς και μεταξύ των «Στιχηρών των Αίνων» ή των «Αποστίχων» τους στην Ακολουθία του Όρθρου, προέρχονται από το «Ψαλτήριον». Το πρώτο μέρος της Ακολουθίας του Αποδείπνου αποτελείται από ψαλμούς. Ομοίως και οι «Ώρες» της Εκκλησίας μας (Πρώτη, Τρίτη, Έκτη και Ενάτη) στο μεγαλύτερό τους μέρος απαρτίζονται από ψαλμούς. Ακόμη και στην Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως, που προετοιμάζει τους πιστούς για τη συμμετοχή τους στην Τράπεζα των Φρικτών Μυστηρίων, έχει συμπεριληφθεί ένα μικρό μέρος των ψαλμών. Πολλοί από τους ψαλμούς έχουν μελοποιηθεί και καλύπτουν τις Λειτουργικές ανάγκες, συμπεριλαμβανόμενοι στις Ακολουθίες της Εκκλησίας, όπως π.χ. οι λεγόμενοι «Πολυέλεοι» που ψάλλονται κατά τις μεγάλες Εορτές και κατά τις Ιερές Αγρυπνίες, αμέσως μετά την Ανάγνωση του «Ψαλτηρίου» του Όρθρο, και είναι στίχοι ψαλμών που σχετίζονται με το θέμα της εκάστοτε Εορτής. Το «Ψαλτήριον του Δαυΐδ» είναι ένας πολύτιμος θησαυρός για την Εκκλησία μας γιατί πλουτίζει την Λατρεία και την Υμνολογία της και όταν διαβάζεται και όταν ψάλλεται. Τέρπει τους πιστούς, τους ενισχύει στον αγώνα τους κατά των αοράτων εχθρών και στερεώνει την αγάπη τους προς τον Θεό. Τι είναι το μαρτύριο της συνειδήσεως;. Ο Μέγας Βασίλειος μας λέει ότι μαρτύριο συνειδήσεως περνούν οι : «Μάρτυρες τη βουλήσει άνευ μαστιγών καί διωγμών». Είναι γνωστό πως στην περίοδο των διωγμών πολλοί χριστιανοί υπέμειναν το «μαρτύριο του αίματος» και θανατώθηκαν. Αργότερα, στα ειρηνικά χρόνια, οι πιστοί αντιμετωπίζουν το επίσης επώδυνο «μαρτύριο της συνειδήσεως», δηλαδή τον συνεχή αγώνα να πετύχουν την εν Χριστώ τελείωση παλεύοντας με τα καθημερινά προβλήματα και τις δυσκολίες της ζωής. Η Επίσημη Εκκλησία εξομοίωσε τα δυο αυτά μαρτύρια και τίμησε εξ΄ ίσου τους μάρτυρες με τους οσίους. Οι όσιοι μας λοιπόν είναι όλοι όσοι πέρασαν «μαρτύριο συνειδήσεως». Αυτοί είναι οι Μοναχοί, οι Ασκητές καί οι Αναχωρητές, πού έζησαν ή σε Κοινόβια Μοναστήρια ή σε σπηλιές. Αποτέλεσμα της αυστηρής και ασκητικής αυτής ζωής είναι ή κάθαρση, ό φωτισμός, καί ή χαρίτωσή τους με τίς δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Για τον Άγιο Θεόδωρο το Στουδίτη μοναχική ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο αγώνας εναντίον της αμαρτίας και των παθών, η προσπάθεια για έλεγχο των λογισμών και ο πόλεμος εναντίον των δαιμόνων. Η έννοια της ασκητικής ζωής ενέχει την έννοια του μαρτυρίου της συνειδήσεως, κατά τη γνωστή Παύλεια αλλά και πατερική θέση ότι δεν είναι μόνο το μαρτύριο του αίματος που αγιάζει τον άνθρωπο, αλλά και το μαρτύριο της συνειδήσεως που υφίστανται όσοι θέλουν να ζήσουν την εν Χριστώ ζωή. Τί σημαίνει γνώση Θεού; Τί είναι τελικά η τέλεια γνώση του Θεού;. Το θέμα της γνώσεως του θεού στην ορθόδοξη πνευματικότητα είναι μεγάλο, αλλά και αναγκαίο να το κατέχει ο πιστός. Πρώτα απ’ όλα ο ίδιος ο Θεός δεν μας θέλει κοντά Του άβουλα όντα, ανελεύθερα, βυθισμένα μέσα στο γνόφο της άγνοιας. Είναι Θεός που γι’ αυτό ακριβώς αποκαλύπτει τον εαυτό Του, έτσι ώστε να Τον γνωρίσουμε. Γίνεται μεθεκτός απ’ τους πιστούς σε μια ανώτερη δυνατότητα γνώσεως και εμπειρίας. Ο Θεός δεν ζητεί από τους πιστούς Του μια διανοητική, επιστημονική γνώση περί του προσώπου Του. Βέβαια δεν είναι λάθος μια τέτοια διανοητική «γνώση». Λάθος είναι να την ταυτίσουμε με τη βαθύτερη γνώση του Θεού, που είναι περισσότερο βιωματική εμπειρία και λιγότερο διανοητική προσέγγιση. Γιατί η γνώση του Θεού δεν είναι μια ανακάλυψη αλλά μια αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Ο Θεός αποκαλύπτει στον ερευνώντα άνθρωπο τον εαυτό Του. Συνάπτει με τον κάθε άνθρωπο μια προσωπική διαθήκη. Δεν αρέσκεται στο να έχουμε γνώσεις γι’ Αυτόν από τις μαρτυρίες άλλων, αλλ’ ο Ίδιος εμφανίζεται και παρέχει τη δική Του γνώση, και ο άνθρωπος συνάπτει δική του προσωπική γνωριμία με τον Θεό. Αυτή η γνωριμία δεν έχει συγκεκριμένο χρόνο που συντελείται. Γίνεται σε περίοδο που δεν την περιμένει ο άνθρωπος ή μπορεί να έλθει κατόπιν οδυνηρής αναζήτησης. Μπορεί ακόμη να συμβεί σε άνθρωπο ο οποίος πολεμά τον Θεό, όπως ο απόστολος Παύλος. Αρχικά λοιπόν ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του στον άνθρωπο, προκειμένου αυτός να ενθουσιαστεί από τη γλυκύτητα της γνώσεώς Του και ν’ αρχίσει να Τον αναζητεί με πόθο και αγώνα πνευματικό. Έτσι ο άνθρωπος προβιβάζεται στη γνώση του Θεού διά των ιερών μυστηρίων και της εργασίας των αγίων εντολών του Χριστού (πρβ. Ιω. ιδ΄ 21, 23), και ταυτόχρονα έχει τη διαρκή αίσθηση ότι Τον αγνοεί. Ή ορθότερα αισθάνεται ότι το μόνο καταληπτό απ’ τον Θεό είναι η ακαταληψία Του. Αυτή η ενσυνείδητη γνώση του Θεού γεννά περισσότερα ερωτήματα στον άνθρωπο απ’ όσα απαντά. Διότι μυστήριο ανεξιχνίαστο και απερίγραπτο είναι ο Θεός. Όμως ο άνθρωπος δεν απογοητεύεται από την αδυναμία του να κατανοήσει πλήρως τον Θεό. Αυτή η πνευματική αίσθηση που ήδη έχει αποκτήσει τόν γεμίζει με κάποια άρρητη γλυκύτητα και τον ωθεί σε εντονότερη αναζήτηση του Θεού. Τα βιώματα μιας τέτοιας εμπειρικής αποκαλυπτικής γνώσεως είναι κατά τον άγιο Συμεών «νω και λόγω ακατάληπτα και άφραστα» (Ύμνος ΚΘ΄ 284-293, SC 174, 334). «Πως σε εντός μου προσκυνώ, πως δε μακράν σε βλέπω, πως εν εμοί κατανοώ, εν ουρανώ δ’ ορώ σε;» (Ύμνος Ζ΄ 1-2, SC 156, 208). Γι’ αυτό και ο ίδιος ο ιερός Πατήρ συμβουλεύει: Για τα θέματα αυτά «μή ἐρώτα, μή ἐρεύνα, μη ἐκζήτει». Αφού ο άνθρωπος αδυνατεί να μετρήσει τις σταγόνες της βροχής ή την άμμο της θαλάσσης, «πως του κτίστου δυνηθείη εξειπείν τήν ευσπλαγχνίαν ην ενδείκνυται, μεθ’ ώνπερ ενωθή ψυχών αγίων; (Ύμνος ΚΘ΄ 267-283, SC 174, 332). Μπαίνοντας ο πιστός σ’ αυτή τη διαδικασία, σ’ αυτή την εμπειρία ορθότερα, επιποθεί περισσότερο τη σχέση και τη γνώση του Θεού στην άληκτη αιωνιότητα. Γιατί δεν του αρκεί να Τον γνωρίζει «δι’ εσόπτρου εν αινίγματι», αλλά ορέγεται να Τον αντικρίσει «πρόσωπον πρός πρόσωπον», «καθώς εστι» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 12, Α΄ Ιω. γ΄ 2). Αυτή η τέλεια γνώση του Θεού - όσο δηλαδή μπορεί να «χωρέσει» ο ανθρωπος σ’ αυτή - θα επιτευχθεί στη βασιλεία των ουρανών. Ο Κύριος είπε ότι αυτή η βασιλεία του Θεού είναι η γνώση του Θεού (βλ. Ιω. ιζ΄ 3).

Τί είναι το Τριώδιο;.
Τριώδιο λέγεται το λειτουργικό βιβλίο που περιέχει υμνολογικό υλικό κυρίως του Εσπερινού και του Όρθρου και χρησιμοποιείται μαζί με το Μηναίο και την Παρακλητική στις Ιερές Ακολουθίες της περιόδου από Κυριακής του Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Ονομάζεται Τριώδιο, γιατί στις ιερές ακολουθίες του όρθρου, όχι των Κυριακών αλλά των άλλων ημερών της εβδομάδας, οι Kανόνες αντί να έχουν εννέα ωδές, όπως είναι η γνωστή και συνήθης μορφή τους, έχουν τρεις ωδές (=Τριώδιον), οι οποίες είναι σταθερά στην Η΄ και την Θ΄ ωδή και διαδοχικά μία από τις πέντε πρώτες. Η περίοδος του Τριωδίου έχει σκοπό να μας προετοιμάσει με νηστεία, προσευχή και μετάνοια, για να υποδεχθούμε τα Άγια Πάθη του Κυρίου μας και την ένδοξη Ανάσταση Του. Το Πάσχα μας αποτελεί το διαρκές πέρασμα μας, την είσοδο μας στην «καινή ζωή της Βασιλείας». Για να βιωθεί με περισσότερη εσωτερικότητα η «εορτή των εορτών», είναι απαραίτητη η κατάλληλη εσωτερική προετοιμασία. Αυτή την διασφαλίζει η ευλογημένη περίοδος του Τριωδίου. Η κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου, που μέσα στους κόλπους της περιλαμβάνει τη Μεγάλη Σαρακοστή, αποτελεί για όλους τους πιστούς μοναδική ευκαιρία και δυνατότητα για πορεία μετανοίας. Την πνευματική πορεία μας την χαρακτηρίζει η μετάνοια που πρέπει να είναι συνεχής. Βέβαια, στην περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής χρειάζεται να είναι πιο έντονη μια και αυτή μας οδηγεί στον εορτασμό του Σταυρο-Αναστάσιμου Πάσχα. Να καθαρίσουμε δηλαδή την ύπαρξη μας από κάθε «μολυσμόν σαρκός και πνεύματος» και να δεχθούμε τον Χριστό στην ζωή μας. Η περίοδος του Τριωδίου καλύπτει: Τις τρεις εβδομάδες πριν από τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή (22 ημέρες). Τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή (40 ημέρες, από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή πριν από το Σάββατο του Λαζάρου). Τις δυο ήμερες Σάββατο του Λαζάρου και Κυριακή των Βαΐων (συνδετικές ήμερες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής με τη Μεγ. Εβδομάδα). Τη Μεγάλη Εβδομάδα (6 ημέρες).
Γιατί ο Θεός επέλεξε ειδικά την Παναγία και όχι άλλη γυναίκα;.

Ο Θεός ναι μεν επέλεξε την Υπεραγία Θεοτόκο, αλλά ζήτησε και την συγκατάθεση της πριν, δια μέσω του Αγγέλου που Εκείνος απέστειλε σε αυτήν: "είπε δε Μαριάμ· ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου. και απήλθεν απ' αυτής ο άγγελος", (Λουκ. Α', 38). Η Παναγία εδώ θα μπορούσε να πει όχι, δεν μπορώ, δεν δέχομαι, δεν θέλω. Είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει. Οι πατέρες της εκκλησίας μας λένε ότι ακόμα και αν η Παναγία δεν δεχόταν και έδινε άλλη απάντηση στον Γαβριήλ, από αυτή που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο σχετικό εδάφιο, το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου, απλά θα ματαιωνόταν για λίγο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και μας δείχνει ότι τίποτε δεν είναι προορισμένο στον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δια μέσου της ελεύθερης του βούλησης και επιλογής, πορεύεται. Όμως ο Θεός βεβαίως και επέλεξε την Παναγία μας. Και την επέλεξε γνωρίζοντας ότι αυτή η γυναίκα ήταν σε θέση και πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού. Να ένα ωραίο κείμενο του π. Αθανασίου Γιουσμά: «Την ωραιότητα της παρθενίας σου...». Ας το θυμηθούμε σε μετάφραση: «Την ομορφιά της παρθενίας Σου και την λαμπρότητα της αγνότητάς Σου, θαυμάζοντας ο Αρχάγγελος Γαβριήλ κατάπληκτος Σου έλεγε Θεοτόκε: Ποιο εγκώμιο, αλήθεια, μπορώ να Σου προσφέρω που να Σου αξίζει, Παναγία; Και πώς να Σε αποκαλέσω; Απορώ και εκπλήττομαι. Γι' αυτό, όπως έχω εντολή από το Θεό, Σου απευθύνω τούτον τον απλό και σημαντικό χαιρετισμό: Χαίρε Εσύ που είσαι η Κεχαριτωμένη όλων»! Στους «Οίκους» των Χαιρετισμών της Θεοτόκου πάλι, ο υμνογράφος θεωρεί τον Αρχάγγελο που στάλθηκε από τον ουρανό στη φτωχή και μικρή κόρη της Ναζαρέτ, να Την κοιτά, να Τη θαυμάζει και να Της λέει με την «ασώματη φωνή» του, πολύ δυνατά, «κραυγάζοντας», τα αναρίθμητα «χαίρε». Αλήθεια, τι ήταν αυτό το ιδιαίτερο που κοσμούσε τη Θεοτόκο και προξένησε τόσο θαυμασμό στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, καθώς Την αντίκρισε εκείνη την ημέρα του Ευαγγελισμού; Δεν υπήρξαν πιο πριν άλλες γυναίκες παρθένες ή τόσο αγνές σαν την Κυρία Θεοτόκο; Δεν είχε συναντήσει ο Αρχάγγελος άλλο παρόμοιο πρόσωπο με Εκείνη; Ποια απάντηση θα μπορούσαμε να δώσουμε σε τούτη την ερώτηση και απορία; Είναι αλήθεια πανθομολογούμενη από τους Ιερούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, πως καμιά γυναίκα της Παλαιάς Διαθήκης δεν κατάφερε μέσα στους τόσους αιώνες που πέρασαν από την πτώση των Πρωτοπλάστων, να συγκεντρώσει στο πρόσωπό της τόσες πολλές αρετές και μάλιστα από την εφηβική της ηλικία, όπως η Θεοτόκος! Την Παναγία μας δεν Την κοσμούσε μονάχα η παρθενία, αλλά και όλη Της η ζωή ήταν κατά τον Άγιο Φώτιο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως: «Ανωτέρα των ουρανίων νοών»! Ανώτερη από τον αγγελικό κόσμο. Πρόσωπο που δέσποζε ανάμεσα σε όλα τα άλλα δημιουργήματα του Θεού! Σε ένα του ποίημα ο Μανουήλ, ο επονομαζόμενος Μεγάλος ρήτωρ, σημειώνει: «Άχραντε, οι χορείες των Αγίων αΰλων Αγγέλων, στέκονται εμπρός Σου δουλικά και με δέος Σε ανυμνούν, γιατί Εσύ τους ξεπέρασες στην καθαρότητα»! Η Μητροπάρθενος Μαρία, κατά τον υμνογράφο Άγιο Ιωάννη τον Ευχαΐτων ήταν: «Η καλή και ωραία κόρη», την οποία επέλεξε «ο ωραίος κάλλει Κύριος»! Ήταν κατά τον ίδιο Άγιο: «Ωραία ψυχή και σώματι, ωραίαν και τω νοΐ»! Στην ψυχή και στο σώμα και στο μυαλό ωραία! Γι' αυτό και έγινε μετά την Αρχαγγελική φωνή και με τη θέληση του Πατέρα Θεού: «Ναός και πύλη και λυχνία, κιβωτός και στάμνα και ράβδος και σκηνή, γη αγία και θεία τράπεζα, γέφυρα και σκάλα, θρόνος και νυφικό παλάτι του Θεού Υιού και Λόγου»! Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ -όπως και κάθε Άγγελος- δεν διέθετε παντογνωσία, αυτή είναι ιδιότητα μόνο του Θεού. Δεν γνώριζε το πλήθος των αρετών της Θεοτόκου πριν Τη συναντήσει, γι' αυτό κοιτώντας Την «εξίσταται» και απορεί. Απορεί γιατί ήταν «δυσθεώρητη» ακόμα και για τα μάτια των Αγγέλων! Θαυμάζει γιατί Αυτή κατόρθωσε μόνη από όλους τους ανθρώπους να τραυματίσει τους δαίμονες με την απειθαρχία Της σ' αυτούς! Εκπλήττεται γιατί η Παναγία Μητέρα του Θεού του με την άγια βιωτή Της αποκαλύπτει στους ανθρώπους «των αγγέλων τον βίον» και αποτελεί για τους Αγγέλους το πανθαύμαστο «θαύμα»! Στο «Θεοτοκάριο» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου -ένα λειτουργικό Θεομητορικό βιβλίο- υπάρχουν θησαυρισμένες μπόλικες κι άλλες σχετικές απαντήσεις, που σε όμορφη ποιητική μορφή μαρτυρούν την αναμαρτησία της Κυρίας των Αγγέλων. Αυτό, δηλαδή, που είδε και κατάλαβε και διέγνωσε ο Γαβριήλ κατά τον Ευαγγελισμό. Αλήθεια, αν σταλεί σήμερα στη γη μας ο Αρχάγγελος Γαβριήλ τι θα δει, τι θα βρει και τι θα διαπιστώσει; Δεν απαντώ. Η καθημερινότητα η δική μου και των άλλων βοά απαντητικά... Γι' αυτό σαρακοστιανά, νηστευτικά, όπως οι Νινευΐτες, ας ομολογήσει ο καθένας μας κι όποιος το νιώθει, εκείνο που έψελνε με δάκρυα στην Παναγία ο Στουδίτης μοναχός Θεόκτιστος: «Μονάχος μου εγώ κι απ' όλους τους χωματένιους ανθρώπους, έχω υπερβεί κάθε είδους ανωμαλία. Έζησα και ζω στην ασωτία. Έγινα ανοητότερος και των άμυαλων κτηνών. Βοήθησέ με Παρθένε, εσύ που είσαι η δόξα των Αγίων Αγγέλων, με τις δικές Σου μεσιτείες». Αμήν!

Πως υπολογίζονται οι κινητές εορτές της Ορθοδοξίας μας;.

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να υπολογίσουμε πότε πέφτει η ακριβής ημερομηνία του Πάσχα, καθώς με βάση αυτή την ημερομηνία υπολογίζονται οι περισσότερες κινητές εορτές. Εν συντομία να πούμε ότι ο υπολογισμός για την εύρεση της ημερομηνίας του Πάσχα, βασίζεται σε μια σύνθετη αριθμητική πράξη με βάση κάποιες σταθερές. Έτσι αν για παράδειγμα θέλουμε να υπολογίσουμε πότε θα έχουμε Πάσχα το 2008, θα πρέπει να κάνουμε την παρακάτω πράξη: (Οι αριθμοί με κόκκινο χρώμα είναι πάντα σταθεροί) (2008-2) / 19 = 105,6. Παίρνουμε το υπόλοιπο της πράξης, το 6 και το πολλαπλασιάζουμε με το 11. Δηλαδή: 11 * 6 = 66. 66 / 30 = 2,2. Παίρνουμε το υπόλοιπο της πράξης, το 2 και το αφαιρούμε από το 44. 44 - 2 = 42. 42 σημαίνει 42 Μαρτίου δηλαδή 11 Απριλίου. Στις 11 Απριλίου προσθέτουμε τις 13 μέρες της διαφοράς του παλαιού ημερολογίου και έχουμε 24 Απριλίου ημέρα Πέμπτη. Η πρώτη Κυριακή μετά τις 24 Απριλίου είναι η 27 Απριλίου όπου και έχουμε Πάσχα το 2008. Με βάση λοιπόν την ημερομηνία του Πάσχα υπολογίζονται οι παρακάτω εορτές: Τελώνου και Φαρισαίου - Αρχή Τριωδίου 70 μέρες πριν το Πάσχα. Του Ασώτου 63 μέρες πριν. Της Απόκρεω 56 μέρες πριν. Τυροφάγου 49 μέρες πριν. Καθαρά Δευτέρα 48 μέρες πριν. Αγίου Θεοδώρου 43 μέρες πριν. Κυριακή της Ορθοδοξίας 42 μέρες πριν. Σάββατο του Λαζάρου 8 μέρες πριν. Κυριακή των Βαίων 7 μέρες πριν. Ζωοδόχου Πηγής 5 μέρες μετά το Πάσχα. Του Θωμά 7 μέρες μετά. Των Μυροφόρων 14 μέρες μετά. Ανάληψη του Χριστού 39 μέρες μετά. Πεντηκοστή 49 μέρες μετά. Αγ. Πνεύματος 50 μέρες μετά. Αγίων Πάντων 56 μέρες μετά. Αγίου Γεωργίου μετατίθεται 1 μέρα μετά το Πάσχα εκτός εάν το Πάσχα πέφτει πριν τις 23 Απριλίου οπότε και δεν μετατίθεται. Επίσης πολλές άλλες εορτές έχουν καθιερωθεί να εορτάζονται άλλη ημερομηνία από αυτή που κανονικά είναι, όπως για παράδειγμα η Κυριακή των Προπατόρων, που έχει θεσπισθεί από την Εκκλησία μας να εορτάζεται στις 11 Δεκεμβρίου. Όταν όμως η 11/12 δεν είναι Κυριακή τότε αυτή μετατίθεται την αμέσως προσεχή Κυριακή.

Είναι σωστό να προσκυνούμε τις Εικόνες; Μήπως συνιστά αυτό ειδωλολατρεία;.

	Ναι, θα υπήρχε ο κίνδυνος να επρόκειτο για ειδωλολατρική πράξη : αν τα πρόσωπα που αγιογραφούνται δεν ήταν υπαρκτά, αν οι εικόνες εξιστορούσαν γεγονότα ψευδή και μη γενόμενα, αν τιμούσαμε και προσκυνούσαμε το υλικό κατασκευής των εικόνων (ξύλο, χαρτί, γυαλί, χρυσό κ.λπ.) και όχι το εικονιζόμενο πρόσωπο. Όμως, δεν τιμάμε ούτε λατρεύουμε το ξύλο και τα χρώματα, αλλά τιμάμε τα πρόσωπα, που εικονίζονται μ' αυτά τα υλικά. Επίσης, πως γίνεται να έχουμε τόσες θαυματουργές εικόνες, αν επρόκειτο για ειδωλολατρεία; Τα είδωλα, εν πρώτοις, παριστάνουν ανύπαρκτα όντα, ανύπαρκτους θεούς, που έρχονται στην ύπαρξη μόνο με τις ειδωλικές απεικονίσεις και εξαφανίζονται αμέσως μόλις τα είδωλα καταστραφούν. Η διδασκαλία της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας για την ορθή τιμή και προσκύνηση των αγίων εικόνων είναι σαφής και ξεκάθαρη. Τιμάμε το εικονιζόμενο πρόσωπο. Η προσκύνηση μεταβαίνει στο πρότυπο και όχι στην ύλη. Η εικόνα, δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, ούτε ακόμη και μια απλή εικονογράφηση της Γραφής. Είναι αναπόσπαστο μέρος της λειτουργίας, αποτελεί «μέσο για να γνωρίσουμε το Θεό και να ενωθούμε μαζί Του». Οι χριστιανικές εικόνες παριστάνουν υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα, τον Χριστό, την Υπεραγία Θεοτόκο, τους αγίους. Όλες οι σκηνές από τον βίο και την δράση του Χριστού μας είναι ιστορικά γεγονότα. Μόνον εάν δεν είχαν συμβεί, έπρεπε να μη ζωγραφίζονται. Εφόσον όμως είναι πραγματικά γεγονότα, η παράσταση τους δεν έχει καμία σχέση προς το ψεύδος των ειδώλων. H εικόνα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον, με το οποίο ο πιστός ανάγεται εις έννοιαν, μνήμη του θεαρέστου βίου του εικονιζομένου αγίου και έτσι προτρέπεται σε ομοίωσή του, που αποτελεί και την τιμή του εικονιζομένου αγίου ή μάρτυρος. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει : «ο μη προσκυνών εχθρός εστι του Χριστού και της Αγίας Θεοτόκου και των Αγίων, εκδικητής δε του διαβόλου και των δαιμόνων, έργω επιδεικνύμενος την λύπην, ότι οι άγιοι του Θεού τιμώνται και δοξάζονται, ο δε διάβολος καταισχύνεται. Η γαρ εικών θριάμβωσίς εστι και φανέρωσις και στηλογραφία εις μνήμην της νίκης των αριστευσάντων και της αισχύνης των ηττηθέντων και καταβληθέντων». Η δε Ζ' Οικουμενική Σύνοδος αξιοποιώντας την θεολογική διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, διεκήρυξε ότι «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» και όχι στην ύλη από την οποία είναι κατασκευασμένη η ιερά εικών. Οι εικόνες μάλιστα των αγίων δεν είναι απλές αναμνηστικές παραστάσεις, όπως οι φωτογραφίες των συγγενών και φίλων, αλλά μετέχουν και αυτές στον αγιασμό λόγω της μυστικής και αοράτου σχέσεως τους προς τα πρωτότυπα τους αγίους. Η άκτιστη ενέργεια και χάρη του Παναγίου Πνεύματος, που ενοικεί στους αγίους, χαριτώνει τα σώματα τους, όπως φαίνεται στα άγια λείψανα τους και περνά και στις αγίες εικόνες τους, που για τον λόγο αυτό θαυματουργούν. Σίγουρα υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά και έκτροπα που γίνονται με τις εικόνες (π.χ. αναστενάρηδες), όμως αυτά τα φαινόμενα είναι καταδικαστέα από την εκκλησία μας και συνιστούν σε ένα βαθμό λόγω της κακής χρήσης της εικόνας, δεισιδαιμονία. Είναι όμως ελάχιστα αυτά τα παραδείγματα κακής χρήσης εικόνων και δεν μπορούμε, στηριζόμενοι σε μια εκτροπή που μπορεί να υπάρχει, να διαγράψουμε τις εικόνες από την πίστη μας.
Ποια η σημασία του Σταυρού στην ζωή μας;
... Ο Σταυρός είναι η βάσις της σωτηρίας μας, ο Σταυρός είναι η προϋπόθεσις των μυρίων αγαθών (θείος Χρυσόστομος). Μέσα στον πόνο και στον κόπο της ασκήσεως και της σταυρικής ζωής κρύβεται η πιο μυστική και αληθινή χαρά και ανάπαυσις, όπως άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος το υποσχέθηκε : «Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται». Το πένθος της μετανοίας και της ασκήσεως είναι, κατά τούς αγίους Πατέρας, «χαροποιόν πένθος». Ένας πατέρας της Δύσεως της πατερικής εποχής, ο άγιος Αυγουστίνος, είπε : «Γνωρίζω τρεις σταυρούς : Ένα σταυρό που σώζει· είναι ο σταυρός του Χριστού. Ένα σταυρό δια του οποίου σώζεται ο άνθρωπος· είναι ο σταυρός του καλού ληστού, του εκ δεξιών του Χριστού σταυρωθέντος. Γνωρίζω κι ένα τρίτο σταυρό, που σε κάνει να χάνεσαι για την αιωνιότητα· είναι ο σταυρός του εξ αριστερών του Χριστού σταυρωθέντος ληστού. (που αντιπροσωπεύει την μερίδα εκείνη των ανθρώπων, που δεν δέχονται τον σταυρό του Χριστού και χάνονται). Γενικά όμως τον σταυρό δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε κατ' ουδένα τρόπον... Ο σταυρός μας τρομάζει. Και αυτό είναι φυσικό. Γιατί μας διάλυσε η άνεση. Ο πόνος είναι για μας κάτι το τρομακτικό. Όμως δεν είναι ο πόνος φοβερός. Η άνεση είναι φοβερή. Αυτή έπρεπε να μας τρομάζει. Και πράγματι, όλες οι σύγχρονες κακίες έχουν πηγή τους την άνεση στην ζωή. Ο πόνος, τα πάθη, ο σταυρός, - είπε ο Χριστός - είναι κάτι το καλό, είναι το καλό, είναι αγαθό. Και έτσι «το φορτίο Του γίνεται ελαφρό». ... Ας σταυρώνουμε στον Σταυρό Του κάθε εγωιστική μας επιθυμία, κάθε αμαρτωλό σαρκικό πάθος, κάθε ανυπακοή μας κάθε κακία και μνησικακία μας, κάθε ανυπομονησία μας, κάθε οργή και θυμό μας, κάθε ολιγοπιστία μας. Και εάν από ανθρώπινη αδυναμία και αμέλεια πέφτουμε και ενεργούμε αντισταυρικά, ας μετανοούμε και δια της μετανοίας ας επανερχόμαστε στην σταυρική ζωή. Ας ζητούμε γι' αυτό και την βοήθεια της Παναγίας μας, που όχι μόνο δεν απέτρεψε τον μονογενή της Υιό από τον Σταυρό, αλλά και η ίδια έζησε σταυρικά, και διακριτικά βοηθούσε τον Υιό της στην άρση του σταυρού Του. Τώρα βοηθεί και μας στην άρση του ιδικού μας σταυρού, σταυρού που οδηγεί στην Ανάσταση. Η Εκκλησία μας με σοφία μας μυσταγωγεί στην σταυροαναστάσιμη ζωή. Στην σταυροαναστάσιμη Εκκλησία μας και εμείς γινόμεθα σταυροαναστάσιμοι Χριστιανοί. Του Αρχιμανδρίτη Γεωργίου, Καθηγουμενου Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου «Ο σταυρός του Χριστού και η σημασία του στην ζωή μας». Έκδοση Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου - Άγιον Όρος 1998.

Καταστρατηγείται η ελευθερία του ατόμου με τον νηπιοβαπτισμό;.

Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που έχει αποβάλλει τα πάθη και τις αδυναμίες του. Μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός είναι η απόλυτη ελευθερία του ατόμου. Κανέναν δεν πιέζει και σε κανέναν δεν επιβάλει να Τον ακολουθήσει... Όποιος θέλει, όποιος Τον λαχταράει και θέλει να είναι μαζί Του. Πρόκειται για μια «λογικοφανή» ερώτηση την οποία, δυστυχώς, στην γενικότερη προσπάθεια καταστρατήγησης και αλλοίωσης της θρησκευτικής συνείδησης των ορθοδόξων χριστιανών, προτάσσουν και πιπιλίζουν σαν καραμέλα, άνθρωποι οι οποίοι μαύρα έχουν μεσάνυχτα και μακρά απέχουν από την ορθόδοξο οδό και αλήθεια. Εδώ, δεν θα απαντήσουμε δίνοντας ένα κείμενο με κανόνες και αποφάσεις της εκκλησίας μας, (πράγμα το οποίο θα έφτανε ως απάντηση : π.χ. ό Αγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος μας λέει ότι τα παιδιά πρέπει να βαπτίζονται σε νηπιακή ηλικία - δεν μας καλύπτει αυτό ως απάντηση;) αλλά θα θέσουμε ερωτήσεις και ο καθένας ας προβληματιστεί κατά την προαίρεση και την κρίση του. Καταστρατηγείται λοιπόν η ελευθερία του ατόμου όταν το βαπτίζουμε στην νηπιακή του ηλικία; Δεν καταστρατηγούμε την ελευθερία του όταν το «πλακώνουμε» από βρέφος στα εμβόλια; Όταν η μαμά του δίνει το φαγάκι του; Όταν του επιβάλει ακόμα και ντύσιμο ανάλογο με τα δικά της γούστα; Όταν αργότερα το βομβαρδίζουμε με κάθε είδους δραστηριότητες, μαθήματα, φροντιστήρια γλώσσες, ωδείο, μπαλέτο; Όταν το στέλνουμε στο σχολείο; Όταν το βάζουμε σε συγκεκριμένα κανάλια και το καθοδηγούμε με τρόπο που στο δικό μας το μυαλό είναι ο σωστός και δεν δεχόμαστε και αμφισβήτηση επ' αυτού; Όταν το αφήνουμε να το μεγαλώνουν ξένα χέρια, γιατί ο μπαμπάς και η μαμά πρέπει να δουλέψουν περισσότερο για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν (να πάρουμε πλάσμα TV, καινούργιο κινητό, νέα γκαρνταρόμπα...). Όταν αργότερα επεμβαίνουμε άμεσα ή έμμεσα και στην προσωπική του ζωή (γάμος, παιδιά, κ.λπ.). Δεν μας ενοχλούν και δεν καταστρατηγούν την ελευθερία του ατόμου, όλα τα παραπάνω, όχι, μας απασχολεί μόνο το βάπτισμα στην παιδική ηλικία... Και κοιτάξτε τώρα την άγνοια μας ή και την υποκρισία μας : Δεν δεχόμαστε το νηπιοβαπτισμό, δεχόμαστε όμως το σαράντισμα του βρέφους. Όμως το σαράντισμα είναι η προσαγωγή του βρέφους στο ναό κατά το πρότυπο του Κυρίου (σύμφωνα με τις διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου). Οι ευχές αποτελούν ευλογίες του βρέφους και δεήσεις υπέρ αυτού, που κατά «μίμηση» του Κυρίου προσάγεται στο ναό και αφιερώνεται στον Θεό. Προσέξτε : σαραντίζει το βρέφος (όχι η μητέρα) και η μητέρα του κατά το πρότυπο της Παναγίας το συνοδεύει στον Ναό του Θεού και Του το αφιερώνει. Την τεσσαρακοστή ημέρα εισέρχεται στο ναό του Θεού και «προσφέρεται» σε Αυτόν. Δηλαδή με λίγα λόγια, το έχουμε ήδη αφιερώσει στον Κύριο μας και Κύριο του, σαράντα μέρες μετά την γέννηση του. Που το πρόβλημα να βαπτιστεί κατόπιν στο όνομά Του; Ποιος είναι εκείνος που στερώντας στο βρέφος την αναγέννηση του αγίου Βαπτίσματος θα του στερήσει και την «Σφραγίδα δωρεάς Πνεύματος Αγίου» που δίδεται στην συνέχεια με το Άγιο Πνεύμα κατά την τέλεση του Χρίσματος; Ποιός είναι εκείνος που θα πάρει την ευθύνη επάνω του, να παραμένει αβάπτιστο ένα παιδί και τύχει και του συμβεί κάτι κακό και δεν προλάβει να βαπτιστεί; Ποιός είναι εκείνος που θα του στερήσει την Θεία Κοινωνία και την ένωση με τον δημιουργό του; Ποιός είναι εκείνος που θα του στερήσει τον Χριστό, δηλαδή την ίδια την Ζωή; Ο ίδιος ο Κύριος μας είπε : «άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με· των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών». (Ματθ. Ιθ, 14).

Πόσα και ποια είναι τα είδη της Αγάπης;.

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει ότι έχουμε πέντε είδη αγάπης : Την πνευματική (ανυπόκριτη αγάπη προς τον Θεό, δηλαδή προς τον πλησίον μας). Την φυσική (πχ. γονείς προς παιδιά). Την κενόδοξη / υπερήφανη (π.χ. : με επαινεί και μου πλέκει το εγκώμιο πως να μην τον αγαπώ;). Του συμφέροντος (π.χ. : τον αγαπώ γιατί ψωνίζει από το μαγαζί μου, γιατί με διόρισε κ.λπ). Την σαρκική (π.χ. :αγαπώ τις γυναίκες / άνδρες που σαρκικώς με ελκύουν). Για την φυσική αγάπη το λέει η λέξη είναι φυσική - έμφυτη άρα δεν βλάπτει. Οι υπόλοιπες τρεις όμως, είναι βαθύτατα ζημιογόνες και βλαβερές για την ψυχή μας. Η μόνη αγάπη που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην σωτηρία είναι η πρώτη, η πνευματική αγάπη. Η αγάπη που πρέπει να έχουμε γιά όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις : φτωχός - πλούσιος, άρρωστος - υγιής, αμαρτωλός - δίκαιος, ξένος - συγγενής. Αληθινή καί τελεία αγάπη είναι, νά τούς βλέπουμε όλους μέ τόν ίδιο τρόπο καί νά τούς αγαπούμε όλους εξίσου καί εκείνους πού μάς αγαπούν καί εκείνους πού μάς μισούν.

Τι είναι αυτό που καθιστά την ορθοδοξία μοναδική;.

Ας δούμε κάποια ιστορικά στοιχεία και μια σύντομη αναδρομή του Χριστιανισμού : Ιουδαϊσμός. Ιστορικά στοιχεία. Η ιστορία του Ιουδαϊσμού αρχίζει από τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο οποίος γύρω στο 1750 π.Χ. ύστερα από υπόδειξη του Θεού, στον οποίο ήταν πιστός, εγκατέλειψε το πολυθεϊστικό περιβάλλον της Μεσοποταμίας και εγκαταστάθηκε στη Γη Χαναάν. Από τον Αβραάμ προήλθε ο λαός του Ισραήλ, ο οποίος μετανάστευσε στην Αίγυπτο και τον οποίο ανέλαβε να επαναφέρει στη γη των προγόνων του ο Μωϋσής το 1220 π.Χ. Ο λαός του Ισραήλ μετά τον 6. αιώνα π.Χ. περιορίστηκε στη φυλή του Ιούδα, από την οποία πήρε και το όνομα του ο Ιουδαϊσμός. Διδασκαλία του Ιουδαϊσμού. Σταθμός στη διαμόρφωση της Ιουδαϊκής θρησκείας είναι οι προφήτες, οι οποίοι μετέφεραν στο λαό το θέλημα του Θεού και προανάγγειλαν τον ερχομό του Μεσσία. Ο νόμος του Μωϋσή και η υπόλοιπη διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης, αποτελούν το κύριο πλαίσιο της πίστης και της λατρείας του Ιουδαϊκού λαού. Το πρώτο και βασικό σημείο του Ιουδαϊσμού είναι η πίστη σε ένα μόνο Θεό τον Αληθινό. Υπάρχουν ιεροί τόποι για τη λατρεία του Θεού. Η μετάνοια αποτελεί βασικό μέσο για τη συμφιλίωση του λαού με το Θεό. Για την καταπολέμηση των αμαρτιών, έχουν καθιερωθεί ορισμένες τυπικές πράξεις, όπως είναι οι θυσίες, οι τελετές, η νηστεία, κ.λ.π. Η αγάπη προς τον πλησίον προσφέρεται μόνο στους συγγενείς και στους ομοεθνείς. Ένα άλλο βασικό σημείο της διδασκαλίας του Ιουδαϊσμού είναι ο Μεσσιανισμός, η αναμονή δηλαδή του Μεσσία ο οποίος θα κατάγεται από το γένος του Δαβίδ, θα είναι Υιός του Θεού και θα είναι προικισμένος με εξαίρετα χαρίσματα και θεία δύναμη. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους, ο Ιουδαϊκός λαός παρουσίασε θρησκευτική κατάπτωση, με αποτέλεσμα να παρερμηνεύσει την πνευματική και παγκόσμια αποστολή του Μεσσία, αλλά συνεχίζει να περιμένει κάποιο επίγειο μεσσία που θα καταστήσει το Ιουδαϊκό έθνος κυρίαρχο στον κόσμο. Συμπέρασμα. Ο Ιουδαϊσμός είναι μονοθεϊστική θρησκεία και αποτελεί την πρώτη αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο. Έχει προπαρασκευαστικό χαρακτήρα. Υπήρξε «παιδαγωγός εις Χριστόν» (Γαλ. 3, 24). Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού λήγει η αποστολή του Ιουδαϊσμού. Χριστιανισμός. Ιστορικά στοιχεία. Ιδρυτής του Χριστιανισμού είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο είχε προαναγγελθεί από ιερά πρόσωπα της Ιουδαϊκής θρησκείας, τους προφήτες. Επίσημη βεβαίωση και επαλήθευση των προφητειών, για τον ερχομό του Μεσσία, έχουμε από τον ίδιο το Χριστό στη συνομιλία Του με τη Σαμαρείτιδα. Όταν εκείνη του είπε «Οίδα ότι Μεσσίας έρχεται, ο λεγόμενος Χριστός», ο Ιησούς της φανέρωσε «Εγώ ειμί ο λάλων σοι» (Ιωάν. 4, 25 - 26). Ο Χριστιανισμός αποδεσμεύτηκε από τον Ιουδαϊσμό το 49 μ.Χ. με απόφαση της Αποστολικής Συνόδου των Ιεροσολύμων. Έτσι, ενώ ο Ιουδαϊσμός δε δέχτηκε τον ερχομό του Χριστού και συνεχίζει να τον αναμένει, ο Χριστιανισμός ως «καινή κτίσις» ακολούθησε το δρόμο που χάραξε ο Θεάνθρωπος Χριστός. Ο αριθμός των Χριστιανών από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού μέχρι σήμερα βρίσκεται σε συνεχή ανοδική πορεία. Σύμφωνα με υπάρχοντα στοιχεία, το 33 μ.Χ. την ημέρα της Πεντηκοστής πίστεψαν στο κήρυγμα του Αποστόλου Πέτρου και βαπτίστηκαν Χριστιανοί τρεις χιλιάδες Ιουδαίοι. Το 100 μ.Χ. οι Χριστιανοί είχαν γίνει πέντε εκατομμύρια, το 1000 μ.Χ. είχαν φτάσει τα πενήντα εκατομμύρια και σήμερα ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο. Διαχωρισμός του Χριστιανισμού. Από τότε που αποδεσμεύτηκε ο Χριστιανισμός από τον Ιουδαϊσμό (49 μ.Χ.) μέχρι το έτος 858 μ.Χ. δεν αντιμετωπίστηκαν σοβαρά προβλήματα, αν και υπήρχαν ορισμένες αντιθέσεις λόγω της νοοτροπίας των διάφορων Χριστιανικών λαών. Τους πρώτους αιώνες, επειδή στη Δύση μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα, οι αντιθέσεις τακτοποιούνταν. Όταν όμως στη Δύση επικράτησε σαν Θεολογική και Εκκλησιαστική γλώσσα η λατινική, οι διαφορές έγιναν βαθύτερες, επειδή τα έργα των πατέρων της Εκκλησίας (Βασιλείου, Χρυσοστόμου κ.λ.π.) έπαψαν να μελετούνται από άγνοια της Ελληνικής γλώσσας. Έτσι άρχισαν οι Δυτικοί να απομακρύνονται σιγά - σιγά από τους Ανατολικούς. Η έκτη Οικουμενική Σύνοδος υπέδειξε στη Δυτική Εκκλησία ορισμένες καινοτομίες της, αλλά αυτή δεν έδωσε σημασία και συνέχισε να προχωρεί στο χωρισμό. Τέλος το 1054, έγινε οριστικά ο χωρισμός της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας, όταν τριμελής αντιπροσωπεία της Δυτικής Εκκλησίας υπό τον Καρδινάλιο Ουβέρτο προσήλθε στην Κωνσταντινούπολη και εισήλθε στο ναό της Αγίας Σοφίας την ώρα της θείας Λατρείας και άφησε πάνω στην Αγία Τράπεζα έγγραφο με το οποίο αναθεμάτιζε τον τότε Πατριάρχη Κωνσταντίνο Μιχαήλ Κηρουλάριο και όλους τους Ορθοδόξους σαν αιρετικούς. Η Δυτική Εκκλησία έκτοτε έπαψε να έχει επικοινωνία με την Ανατολική και με τα τέσσερα άλλα Πατριαρχεία. Συμπέρασμα. Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι η μοναδική αληθινή Θρησκεία στον κόσμο, η οποία αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο από τον ίδιο τον «ενανθρωπήσαντα» Θεό και η οποία έχει διατηρήσει τη διδασκαλία του Χριστού εντελώς αναλλοίωτη και όπως ακριβώς της παραδόθηκε από τους Αποστόλους. Η Μοναδικότητα του Χριστιανισμού. Ο Χριστιανισμός αντλεί τη Μοναδικότητα του, έναντι των άλλων θρησκειών από τις μεγάλες και ουσιαστικές διαφορές του απ' αυτές. Μερικές τέτοιες διαφορές είναι : α. Ο ιδρυτής. Στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα έχουμε συνήθως ιδρυτή κάποιο άνθρωπο χωρίς θείο κύρος, ή κάποια απρόσωπη παράδοση. Στο Χριστιανισμό ιδρυτής είναι ο ίδιος ο θεός στο πρόσωπο του Χριστού. Ο θεός έγινε άνθρωπος για να ανεβάσει τον άνθρωπο στο θεό. β. Η λύτρωση. Στα άλλα θρησκεύματα δεν υπάρχει λυτρωτής. Η λύτρωση σ' αυτά αποτελεί αναζήτηση και νοσταλγία της ψυχής, που δεν εκπληρώνεται. Υπόσχονται λύτρωση χωρίς να είναι σε θέση να την προσφέρουν. Στο Χριστιανισμό υπάρχει λύτρωση του ανθρώπου, η οποία πραγματοποιείται στο Πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο Μοναδικός Λυτρωτής, γιατί ενώνει στον εαυτό Του, το Θεό και τον άνθρωπο. Έτσι συνδέεται και πάλι ο άνθρωπος με το Θεό και σώζεται. γ. Η αντοχή στο χρόνο. Η διδασκαλία του Χριστιανισμού είναι η μόνη που διατηρείται άφθαρτη, αναλλοίωτη και ζωντανή χωρίς να επηρεάζεται από το πέρασμα των αιώνων. Τούτο συμβαίνει, γιατί είναι η μόνη που προσφέρει την αληθινή γνώση του Θεού. Στις εξωχριστιανικές θρησκείες, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό, αλλά τον νοσταλγούν και γι' αυτό επηρεάζονται από το χρόνο και αναπροσαρμόζονται συνήθως για να εξυπηρετούν τις τωρινές ανάγκες των οπαδών τους. δ. Η εκδήλωση της αγάπης. Στο Χριστιανισμό η αγάπη εκδηλώνεται χωρίς διάκριση προς όλους τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Στις άλλες θρησκείες ή δεν υπάρχει η αγάπη ούτε σαν λέξη, ή αν υπάρχει, εκδηλώνεται μόνο προς συγκεκριμένα πρόσωπα. ε. Οι Άγιοι. Στα άλλα θρησκεύματα δε συναντούμε Αγίους. Ορισμένα έχουν να παρουσιάσουν ανθρώπους με αρετές και καλοσύνη, Αγίους όμως δεν έχουν. Στο Χριστιανισμό ένα πλήθος ανθρώπων εμπνεύστηκαν από το Θεϊκό μεγαλείο του Χριστού και αφού έφτασαν σε μεγάλο βαθμό πνευματικότητας ανακηρύχτηκαν Άγιοι. στ. Η λατρεία. Στη Χριστιανική Θρησκεία, η λατρεία είναι πνευματική και η ψυχή επικοινωνεί με το Θεό. Στις άλλες θρησκείες η λατρεία είναι υλική και πραγματοποιείται με εξωτερικούς τύπους όπως είναι οι θυσίες ζώων κ.ά. ζ. Ο Τριαδικός θεός. Στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα συναντούμε το μονοθεϊσμό ή τον πολυθεΐσμό, γιατί έτσι ο ανθρώπινος νους φαντάστηκε τη θεία αλήθεια. Στο Χριστιανισμό υπάρχει κατ' αποκάλυψη του Ίδιου του θεού, ο Τριαδικός θεός, ο Μόνος αληθινός θεός. ΕΠΙΛΟΓΟΣ. Mόνο στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό έχουμε πραγματική θεογνωσία γιατί είναι η μοναδική "θρησκεία" η οποία αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο από τον ίδιο τον ενανθρωπήσαντα θεό και η οποία διατηρεί τη διδασκαλία της, από της ιδρύσεως της μέχρι σήμερα, εντελώς αναλλοίωτη και όπως ακριβώς μας την παρέδωσε ο Χριστός μέσω των Αποστόλων.

Τα γενέθλια μας πρέπει να τα γιορτάζουμε;.

Όλοι μας γνωρίζουμε την ημέρα που γεννηθήκαμε. Γνωρίζουμε μάλιστα και τις λεπτομέρειες : ώρα γέννησης (πολλές φορές και λεπτά και δευτερόλεπτα!!), τοποθεσία (τώρα πια με γεωγραφικές συντεταγμένες - με την βοήθεια ενός GPS), γνωρίζουμε ωροσκόπια και ωροσκόπους, γνωρίζουμε το κινέζικο ωροσκόπιο και πολλά άλλα. Και αν εμείς οι ίδιοι δεν δίνουμε και πολύ μεγάλη σημασία σε αυτά, φροντίζουν άλλοι - από το οικογενειακό / φιλικό μας περιβάλλον κυρίως - να μας κατατοπίσουν σχετικά, να μας κάνουν «πάρτυ» και εκπλήξεις με τούρτες και κεράκια... Καμιά φορά μας ενοχλεί αν τύχει και μας ξεχάσουν, η μας πιάνει το παράπονο που.. μεγαλώνουμε, ενώ τις περισσότερες φορές ακούμε την φράση : «στα γενέθλια μου νοιώθω μελαγχολικά». Όλα αυτά καθιστούν φανερό ότι τα γενέθλια μας έχουν καθαρά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, δηλαδή τα πάντα κινούνται για την δική μας αυταρέσκεια και ικανοποίηση και απέχουν πολύ από τον σκοπό της έλευσης μας σε αυτή την ζωή. Είναι μια συνήθεια που ήρθε από την δύση όπου εκεί δεν εορτάζουν τους Αγίους τους αλλά εορτάζουν με περισσή λαμπρότητα τα προσωπικά τους γενέθλια. Βέβαια να ξεκαθαρίσουμε καταρχήν ότι δεν χρειάζεται να είμαστε ή να γίνουμε αντικοινωνικοί ή να δούμε το θέμα καθαρά φαρισαϊκά και να χάσουμε την ουσία : άλλο δεν γιορτάζουμε (δεν προκαλούμε την γιορτή αυτή, δεν την περιμένουμε πως και πως, δεν θεωρούμε τα γενέθλια μας ως γεγονός μοναδικό, κ.λπ) άλλο το να μη δεχόμαστε ευχές και να μην είμαστε φιλόξενοι ή να γινόμαστε απόμακροι. Αλλά ας δούμε λίγο τι ονομάζει, τι εννοεί και τι εορτάζει η εκκλησία μας ως «γενέθλιος ημέρα». Η εκκλησία μας τιμά τους Αγίους της, με το να εορτάζει την ημέρα κατά την οποία μαρτύρησαν ή την ημέρα κατά την οποία κοιμήθηκαν - έφυγαν από αυτή τη ζωή. Η ήμερα αυτή ονομάζεται «μνήμη Αγίου» ή «γενέθλιος ήμερα» του Αγίου (εισήλθε - γεννήθηκε στην αιώνια ζωή). Η Αγία μας Εκκλησία καθόρισε να τελούνται τρία μόνον γενέθλια (να εορτάζει δηλαδή και την γέννηση τους) : του Χριστού (25/12), της Παναγίας (8/9) καί του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου (24/06). Επίσης επειδή Εκκλησία είναι η ένωση του ανθρώπου με το Θεό, που για πρώτη φορά αποκαλύφθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής η μέρα αυτή (της Πεντηκοστής) θεωρείται γενέθλια μέρα της Εκκλησίας, αφού αυτή τη μέρα για πρώτη φορά η Εκκλησία εμφανίζεται στον κόσμο σαν θεανθρώπινη κοινωνία. Καμία άλλη αναφορά γενεθλίων δεν υπάρχει. Όλοι μας λοιπόν πρέπει να εορτάζουμε τη μνήμη δηλαδή την «γενέθλια ημέρα» του Αγίου μας και όχι τα γενέθλια μας. Εμείς οί Ορθόδοξοι τιμούμε τον Άγιο μας, τον έχουμε προστάτη, μεσίτη και βοηθό. Αγωνιζόμαστε να Τον μιμηθούμε, ζώντας με κέντρο πάντοτε τον Θεάνθρωπο Χριστό, δηλ. ζούμε θεανθρωποκεντρικά. Συμπερασματικά, το να εορτάζουμε τα γενέθλια μας, αποτελεί πράξη εγωισμού, καθώς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ταπεινοφροσύνη που διδάσκει ο Χριστός μας. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, είναι πως με τη γέννησή μας δεν συνέβη κάτι το εξαιρετικό, κάτι που να είναι άξιο εορτασμού, απλά ένας ακόμη άνθρωπος προστέθηκε στους υπόλοιπους, ο οποίος καλείται και αυτός να παλέψει για τη Σωτηρία του. Αν πρέπει να εορτάζουμε και κάτι άλλο (πέρα από την ονομαστική μας εορτή) τότε αυτό που πρέπει να εορτάζουμε είναι την μέρα της βάπτισης μας. Την ημέρα εκείνη κατά την οποία λάβαμε το Χρίσμα, τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Πράγματι, πόσο όμορφο είναι την ημέρα εκείνη, κάθε χρόνο να συναισθανόμαστε το μεγάλο εκείνο γεγονός και να τελούμε μια πνευματική εορτή, να κάνουμε μια λειτουργία, να συμμετέχουμε στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας, να πούμε ένα ευχαριστώ στον πανάγαθο Θεό που ό,τι έχουμε μας το έδωσε Εκείνος ό,τι πετύχαμε το οφείλουμε σ' Αυτόν. Να δείξουμε έτσι ότι δεν έχουμε ξεχάσει τον σκοπό της βαπτίσεως μας και ότι το συμφέρον της ψυχής μας είναι με τον Χριστό.

Γιατί να μην απελπιζόμαστε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί;.

Του πατρός Αγαθαγγέλου Κ. Χαραμαντίδη [...].

Καλούμεθα να μαρτυρήσουμε μέσα από τη δογματική μας συνείδηση ότι Κύριος του κόσμου και της ιστορίας είναι ο Χριστός. Όποιος γνωρίζει την αλήθεια αυτός ούτε φοβάται ούτε απελπίζεται. Σε απάντηση της ερωτήσεως, "συ ει ο ερχόμενος ή άλλον προσδοκούμεν;"ο Κύριος αποκριθείς είπεν : "πορευθέντες απαγγείλατε ά είδατε και ηκούσατε· τυφλοί αναβλέπουσιν, χωλοί περιπατούν, λεπροί καθαρίζονται, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται. "έφθασεν εφ' ημάς η Βασιλεία του Θεού".

Μακάρι να ζήσουμε την αλήθεια αυτή τίμια, βαθειά και ειλικρινά.

Είναι ό,τι καλύτερο για μας, τον κόσμο μας, τα παιδιά και τούς νέους για να ανακαλύψουμε το βαθύτερο νόημα της ζωής, την αληθινή φύση του ανθρώπου, την ελευθερία και τη θεογνωσία.

Γιατί δεν έχουμε γυναίκες κληρικούς;.

Η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Παράδοση αποκλείει τη χειροτονία των γυναικων :

Για ιστορικοθεολογικούς λόγους και κυρίως γιατί ο Ιερέας είναι τύπος του θεανδρικού (Θεός + άνδρας) προσώπου του Ιησού. Ο Κληρικός κλήθηκε όχι να καταλάβει μια βιοποριστική εργασία, αλλά για να είναι μέτοχος της Ιερωσύνης του Χριστού.

Γιατί ο ίδιος ο Χριστός δεν επέλεξε καμία γυναίκα για απόστολο.

Γιατί αν κάποια γυναίκα έπρεπε να κατείχε ιερατικό αξίωμα αυτή θα ήταν η ίδια η Θεοτόκος αφού αξιώθηκε να γίνει μητέρα του σαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού. (Και μόνο το παράδειγμα της Θεοτόκου είναι αρκετό ως απάντηση).

Στην ίδια την αποστολική παράδοση κατά την οποία οι Απόστολοι συμβαδίζοντας και συνεχίζοντας το παράδειγμα του Κυρίου, ουδέποτε χειροτόνησαν γυναίκα.

Πως συμμετέχει η γυναίκα στην Ορθοδοξία;

Με πάμπολλους και ουσιαστικούς τρόπους :

Ως Πρεσβυτέρα, συν-διακονώντας με τον Ιερέα.

Τα περισσότερα φιλανθρωπικά έργα βασίζονται στις δραστηριότητες γυναικών κυρίως.

Η παροχή βοήθειας σε ασθενείς, φτωχούς, και κυρίως ηθική ενίσχυση προβληματικών οικογενειών, παραστρατημένων γυναικών, εγκαταλελειμμένων παιδιών, είναι αρμοδιότητες εκκλησιαστικές, που επωμίζονται κυρίως οι Γυναίκες.

Η Γυναίκα (όπως βέβαια και κάθε βαπτισμένος Ορθόδοξος) μπορεί να τελέσει και αυτή, το μυστήριο του «βαπτίσματος της ανάγκης» ή «αεροβάπτισμα».

Πόσες παρουσίες του Χριστού έχουμε;.

Η Αγία Γραφή αναφέρει τρείς παρουσίες του Χριστού στη Γη.

Η Πρώτη ήταν σωματική Παρουσία με την ενσάρκωση, την Γέννηση του Χριστού.

Η Δέυτερη είναι πνευματική και αναφέρεραι στην ύπαρξη και το έργο της Εκκλησίας, καθώς και στη διάδοση του Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο.

Η Τρίτη θα είναι και πάλι σωματική με την Δευτέρα Παρουσία, όπως μας λέει ο ίδιος (Ματθ. κδ' 29 εξ.) καθώς και στην Αποκάλυψη του Ιωάννου (κ' 11-15).

Τι είναι η αιωνιότητα;.

Είναι μια κατάσταση η οποία κυρίως χαρακτηρίζει τον Θεό. Τον ακριβή ορισμό της, μας τον έδωσε ο ίδιος ο Χριστός στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο Κεφ. ιζ, 3: «αυτή δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» δηλαδή γνώση του Θεού και η κοινωνία με τον Ιησού Χριστό είναι και λέγεται αιώνια ζωή. Την κατάσταση αυτή που θα αρχίσει με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού οι πατέρες την ονομάζουν 8η ημέρα και θα είναι άχρονη και ατελεύτητη.

Υπάρχει μικρή και μεγάλη αμαρτία;.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι πατέρες της εκκλησίας διακρίνουν τα αμαρτήματα σε 2 κατηγορίες :

Τα θανάσιμα που είναι αμαρτήματα, τα οποία αποχωρίζουν τον άνθρωπο από το Θεό και διώχνουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Θεωρούνται δε τα εξής επτά : υπερηφάνεια, πλεονεξία, πορνεία, φθόνος, γαστριμαργία, μνησικακία και η πνευματική αδιαφορία (ακηδία). Και τα συγγνωστά. Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει σχετικά με τα συγγνωστά αμαρτήματα ότι αδυνατίζουν τις δυνάμεις της ψυχής, καταστρέφουν την ευλάβεια, εμποδίζουν την χάρι που προέρχεται από τον Θεό, ανοίγουν θύρα στους πειρασμούς, και αν δεν θανατώνουν την ψυχή, όμως την κάνουν να ασθενή και ιδιαιτέρως όταν κανείς παραμένη σε αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα με την κλίσι που έχει και με την θέλησί του. Γιατί άλλο είναι το να πής μία ή δυό φορές ένα ελαφρύ ψέμα και άλλο το να λέγης ψέμα για κάθε υπόθεσι και να έχη κάποια κλίσι και χαρά σε τέτοιο ελάττωμα.

Το μικρό και το μεγάλο έχει να κάνει με τον βαθμό της αμαρτίας (της παράβασης των εντολών του Θεού και την διάκριση της σε θανάσιμη και συγγνωστή) και όχι με την κλίμακα μικρή-μεσαία-μεγάλη αμαρτία. Δεν υπάρχει μικρή ή μεγάλη αμαρτία. Η αμαρτία είναι πάντα αμαρτία. Είναι δυνατόν π.χ. κάποιος να κλέψει 1 ευρώ και κάποιος άλλος να κλέψει 1.000 και ο Θεός να τους ξεχωρίσει σε μικρό και σε μεγάλο κλέφτη; Όχι βέβαια...

Ευτυχώς για μας όλες οι αμαρτίες συγχωρούνται με την εξομολόγηση και την μετάνοια.

Το άσχημο είναι ότι τα φαινομενικά ασήμαντα πράγματα για μας (ποιός θα ασχοληθεί με 1 ευρώ λιγότερο ή περισσότερο;;) είναι και τα πιο επικίνδυνα ακριβώς γιατί δεν σπουδαιολογούνται... έτσι μένουν μέσα μας μικρά αγκαθάκια - παράσιτα για τα οποία πρέπει με αυτοεξέταση και αυτοέλεγχο να καταπολεμούμε ... πολύ σοφά το αναφέρει ο 50ος ψαλμός : "ότι την αμαρτία μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί δια παντός".

Ο Γέροντας Παΐσιος στην πνευματική του διαθήκη αναφέρει : "Του λόγου μου ο Μοναχός Παΐσιος, όπως εξέτασα τον εαυτό μου, είδα ότι όλες τις εντολές του Κυρίου τις παρέβην. Όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει. Δεν έχει σημασία εάν ορισμένες έχουν γίνει σε μικρότερο βαθμό διότι δεν έχω καθόλου ελαφρυντικά, επειδή με έχει ευεργετήσει πολύ ο Κύριος ..." (!!!).

(αντί να σχολιάσουμε το παραπάνω, με κίνδυνο να ζημιωθούμε κιόλας, ας αρκεστούμε να το διαβάσουμε ξανά και ξανά, μήπως διδαχθούμε και συμμορφωθούμε).

Η λέξη Θεός από που προέρχεται;.

Σύμφωνα με τον καθηγητή γλωσσολογίας Γ. Μπαμπινιώτη (σελ. 747) στο λεξικό νέας ελληνικής γλώσσας, μας λέει ότι η λέξη αυτή είναι αρχαία, ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΕΤΥΜΟΥ, και αναφέρει ως "παρετυμολογίες" την συσχέτιση της με άλλες συνώνυμες λέξεις. Αναφέρει, επίσης, ότι οι προσπάθειες για τεκμηριωμένη (ετυμολογικά) απόδοση της λέξης δεν έχουν δώσει καρπούς μέχρι σήμερα. Η λέξη Θεός ναι μεν είναι αρχαία λέξη αλλά είναι αγνώστου ετυμολογίας. Εκπληκτικό; Ο Θεός είναι Απερίγραπτος και Ακατάληπτος, το ίδιο από ότι φαίνεται και η προέλευση του ονόματος του. Στην δική μας εκκλησιαστική παράδοση η λέξη αυτή πέρασε από την μετάφραση των εβδομήκοντα, όπου έτσι απέδωσαν τις εβρ. λέξεις 'Elohah Elohim' στην Π.Δ.

Τι είναι η βλασφημία κατά του Πνεύματος;.

Το μόνο αμάρτημα που δεν συγχωρείται είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή η αμετανοησία. Ο Ιερός Χρυσόστομος μας λέει ότι δεν είναι τόσο φοβερό το να πέσει κανείς. Αυτό σ' όλους μπορεί να συμβεί. Φοβερό είναι το να μην προσπαθήσεις να σηκωθείς. Να παραμένεις πεσμένος.

Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε : "πασά αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται ... ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι" (Ματθ. 12, 31 - 32).

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας διδάσκουν ότι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος είναι η συνειδητή αντίθεση στην αλήθεια. Αλλά οι άνθρωποι στην πλειονότητα τους αντιτίθενται ασυνείδητα στην αλήθεια είτε γιατί δεν καταλαβαίνουν είτε γιατί σφάλλουν. Πρέπει να πονάμε γι' αυτούς τους ανθρώπους και να προσευχόμαστε γι' αυτούς, ζητώντας από το Θεό να τους βοηθήσει να καταλάβουν την αλήθεια και να τους δώσει τη δύναμη να ζήσουν σύμφωνα μ' αυτή την αλήθεια.

Dimitri Dudko, Ρώσος Ιερέας.

Το πανάγιο σκήνωμα της Θεοτόκου τι απέγινε;.

Στο χωριό Γεθσημανή, στο μέσο μιας χαράδρας, μεταξύ του όρους Μόριον και του όρους των Ελαιών, μέσα σ' ένα λαξευτό τάφο, ενταφιάστηκε το πανάγιο σκήνωμα της Θεοτόκου. Ο απόστολος Θωμάς ΚΑΙ σε αυτή την περίσταση απουσίαζε από την σύναξη των άλλων αποστόλων. Κατά την ιστορία, την οποία βεβαιώνει η παράδοση, έφτασε μετά από τρεις μέρες και παρακάλεσε τους άλλους Αποστόλους να τον συνοδεύσουν ως τον τάφο, για να προσκυνήσει το άγιο σώμα της Θεοτόκου. Έτσι κι έγινε, αλλά όταν άνοιξαν τον τάφο, μεγάλη κατάπληξη και θαυμασμός τους κυρίευσε όλους. Το σώμα έλειπε και στο μνήμα κείτονταν μόνο το σεντόνι που είχαν τυλίξει το σώμα της Παναγίας. Η Παναγία αναστήθηκε και σωματικά αναλήφθηκε από την γη στους ουρανούς. Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου θεσπίστηκε κατά τον έκτο (ς') αιώνα επί αυτοκράτορα Μαυρικίου.